Życie człowieka rozpoczyna się już łonie matki, tam ma swoją tajemnicę i swój początek. Pomimo, iż fizycznie wtedy stajemy się dzieci naszych rodziców, to zapominamy, że już wtedy jesteśmy także dziećmi samego Boga. A tak naprawdę jesteśmy nimi zanim się poczniemy, gdyż jak czytamy w Piśmie Świętym „zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię”. Musimy stale przypominać sobie, że przede wszystkim jesteśmy dzieci Boga. I w związku z tym nasza relacja z Panem Bogiem powinna być oparta na prawdzie. Tylko Stwórca zna najlepiej swoje stworzenie i tyko w Stwórcy możemy zaznać prawdy o sobie.

Źródłem zaś relacji z drugim człowiekiem powinien być także sam Bóg. Czerpiąc z tego nieograniczonego źródła miłości, powinniśmy naśladować Jezusa w życiu codziennym i w relacjach z bliźnimi. A budować tę relację opartą na wierze można i powinniśmy we wspólnocie parafialnej, rodzinnej. Nie bójmy się otworzyć na drugiego człowieka, na wspólnoty parafialne, inicjatywy społeczne, gdyż tam możemy dzielić się tym, co mamy najcenniejsze… miłością bliźniego, pochodzącą od Boga.

Czy naprawdę czuję się dzieckiem samego Boga?

Jak przejawia się moja miłość do bliźniego?

Czy angażuję się w życie parafialne, społeczne aby pomagać bliźnim?

 opr.: Anastazja Białoń